دختر دانش آموز درب مدرسه مادر خود را محکم بغل کرد و مدام تکرار می کند «دوستت دارم». آن یکی زیر چادر مادرش پنهان، سرش را بیرون و برای دوستانش شکلک در می آورد. کمی آنطرف تر دانش آموزی حدود ۸ ساله دورتر از جمع ، روی صندلی چوبی دسته شکسته ای گوشه حیاط تنها نشسته و زانو های خود را بغل کرده است نه کسی او را صدا و نه به سراغش می آید.حیاط کم کم خلوت و دانش آموزام وارد کلاس ها شدند. یکدفعه خانمی از پشت میله های پنجره اتاقی او را با صدای بلند صدا میزند ( زهرا، زهرا) کلاس شروع شده! زهرا همچنان نشسته از جایش تکان نمی خورد.

نزدیکش شدم، صدای هق هق گریه او سکوت حیاط را شکسته بود. با آمدنم سرش را از روی زانو بلند و دوباره شروع به گریه کرد. هر از گاهی با آستین مانتو اشک چشمانش را پاک انگار دلتنگ کسی بود.

در محله کسی زهرا و خانواده او را نمی شناخت. انگار برای محله نا آشنا بودند. چند پسر بچه در حال بازی فوتبال بودند. از کار رضا گفتم و پرسیدم. یکی از آن ها گفت، همان که ضایعات را جمع می کند! و ما را تا سر کوچه آنها همراهی کرد.

کوچه خاکی و باریک را باید تا انتها پیاده می رفتیم. جای تردد ماشین نبود. در مسیر چند بار آدرس را نشان عابرین داده و پس از نیم ساعت  سرانجام به محل رسیدیم.

کنار پایه ی کوه، درب خانه نیمه احداث، زهرا روی زمین نشسته بود. از عروسک کهنه بغل او مشخص بود رضا(برادر) آن را پیدا و به او داده بود.  صدایش زدم با لبخند سمت من آمد. پرسیدم کسی خانه است, سری تکان داد و عمه را صدا کرد.

خودم را معرفی و هدفم از آمدن به اینجا را برای رقیه (عمه زهرا) توضیح دادم.سوالاتم را اینگونه شروع کردم؛ چند ساله از بچه های برادرت نگهداری می کنی؟ حدود نه سال.. زهرا یک سال داشت که مادرش به خاطر اعتیاد برادرم، از او جدا و آنها را رها کرد.

از نهادهای حمایتی درخواست کمک کرده اید؟ بله چندین بار. می گویند مستمری دریافت می کنید. جمعیت مددجویان زیاد و از این بیشتر نمی توان کمک کنیم.

رقیه گفت؛ زهرا ارزو دارد مادر و پدرش را ببیند و بغل کند.. بعضی شب ها در خواب اسم آنها را صدا میزند.(با بغض) در ادامه، رضا (برادر زهرا) از آرزوهای خود گفت و آنها را دست نیافتنی می دانست. بزرگترین آنها لمس دستان پدر و مادرش بود.